Relikwie św. Aleksego do parafii tumskiej staraniem ks. Bp Andrzeja F. Dziuby i proboszcza ks. Piotra Nowaka zostały sprowadzone 9 marca 2016 r. Podczas Mszy św. w klasztorze Sióstr Wizytek - Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Warszawie, Matka Przełożona s. Joanna Chrzest w obecności o. Gabriela Bartoszewskiego OFM Cap oraz proboszcza tumskiego i Rady Parafialnej przekazała wspólnocie parafialnej relikwie pierwszego stopnia św. Aleksego Bożego, wyznawcy.
Uroczyste wprowadzenie nastąpi 17 lipca 2016 r. (dzień odpustu parafialnego) w 1605 r. śmierci świętego. Można domniemywać, że po 541 latach (1475 r. pożar kolegiaty) relikwie wróciły do świątyni, miejsca, które było dla nich przeznaczone.
Św Aleksy
Aleksy urodził się w bogatej, rzymskiej rodzinie. W wieku 24 lat zgodnie z wolą ojca ożenił się z cesarską córką, Famijaną. W noc poślubną Aleksy oznajmił żonie, że jego powołaniem jest nie małżeństwo, ale służba Bogu. Opuścił więc dom, zabierając ze sobą dużo złota i srebra, które rozdał nastepnie biedakom. Sam prowadził życie żebraka i pokutnika. Zamieszkał pod schodami pałacu ojca, bo uważał, że skoro wiatr go „przywiał” do Rzymu, to chce doznawać cierpienia i poniżeń właśnie w swoim domu. Przed śmiercią napisał list, w którym ujawnił swoje prawdziwe pochodzenie i historię tułaczego życia. Przeczuwając zbliżającą się śmierć, opisał w liście swoją historię i 17 lipca 411 r. zasnął snem wiecznym. Po śmierci z ciała świętego zaczęła wydzielać się przyjemna woń i wonna mirra. Przez cały tydzień przybywający do grobu zmarłego otrzymywali uleczenie od chorób. Pochowano go w świątyni św. Bonifacego w Rzymie.
Opactwo benedyktyńskie w Tumie łęczyckim należy do kanonu o najstarszym Kościele na ziemiach polskich. Posiadało wezwanie Najświętszej Marii Panny. Nie ulega wątpliwości, że kościół nosił też i drugie wezwanie św. Aleksego. Dziedzictwo świętowojciechowe, skoro św. Wojciech spędził część życia w rzymskim opactwie św. Aleksego na Awentynie, a to samo wezwanie nosiła fundacja w czeskim Brzewnowie. Była tam kultywowana pamięć o św. Aleksymi i o św. Wojciechu, stąd też ściągnięto relikwie. Wezwanie św. Aleksego, według Tomasza Jurka, sięga czasów XI wieku. Otóż w Płocku istniała tradycja kultu świętego wraz ze św. Wawrzyńcem. To pozwala nawiązać nić łączności między fundacjami klasztoru łęczyckiego i katedry płockiej (tę erygowano w 1076 r.). Tak więc trzeba opactwo łączyć z Płockiem.,Możliwe, że pierwotne biskupstwo płockie obejmowało Łęczycę. Bo tak na ówczesne czasy rozlokowywano klasztory: Tyniec dla Krakowa, Mogilno dla Gniezna, Lubiń dla Poznania, a Tum dla Płocka. Trzeba pamiętać, że granice diecezjalne były tworem późniejszym. W bulli gnieźnieńskiej wymieniana jest Łęczyca, ale po 1124 roku nie leżała już w granicach biskupstwa płockiego. W 1346 r. erygowano w kolegiacie ołtarz ku czci św. Aleksego, który stał w centrum kościoła. Zatem trzeba uważać, że kościół musiał posiadać relikwie swojego patrona. Przez różne zawirowania nie przetrwały do czasów współczesnych. Niestety w 1475 roku strawił je – wraz z ówczesnym wyposażeniem kościoła i skarbcem – wielki pożar. Z elementów wyposażenia ocalały tylko trójosobowa ława z zapleczem oraz konfesjonał.
Patronat:
- Patron nędzarzy, pielgrzymów, żebraków.
- Patron rybaków.
- Ma za zadanie chronić ludzi podczas klęsk żywiołowych np.: suszy, trzęsienia ziemi a także rozmaitych plag i epidemii.
- Modlitwa do niego ma pomóc wkroczyć na drogę świętości, wyzbyć się wszelakich pokus oraz nauczyć cierpliwości.
- Św. Aleksy jest także patronem zakonów rodzinnych, takich jak: siostry aleksjanki i bracia aleksjanie.
Aleksy jako postać średniowiecza:
- Zwłoki Aleksego, złożone w kościele św. Bonifacego nie ulegały rozkładowi, co stwierdzono w 1216 roku. Wyraźnie przyczyniło się to do wzrostu kultu tej postaci w owym czasie.
- Popularność Aleksego znalazł odzwierciedlenie w średniowiecznej literaturze i sztuce scenicznej, głównie w Europie oraz w północnej Afryce.
- Poemat o św. Aleksym uznany jest za jeden z najstarszych zabytków językowych Francji.
- Postać św. Aleksego jest także bohaterem tekstów niemieckich i polskich. Potwierdzeniem jest „Legenda o św. Aleksym”, utworzona w XV wieku.
- W Awentynie- prawdopodobnym miejscu domu rodzinnego Aleksego, został wzniesiony klasztor benedyktynów oraz bazylika pod jego wezwaniem.
- Na terenie Polski św. Aleksy jest szczególnie czczony w Tumie Łęczyckim i w Płocku.
Legenda o świętym Aleksym:
- należy do wyjątkowych w kulturze średniowiecznej Europy ze względu na swe azjatyckie pochodzenie uformowała się w Syrii (V–VI wiek), dokąd trafiła prawdopodobnie z Indii poprzez Bizancjum znalazła się w Europie od X wieku opowieść o Aleksym krążyła po Francji i Italii, docierając nawet do Serbii i Bułgarii
- polska wersja pochodzi z roku 1454 i znajduje się w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie - w kopii polskiej brak opisu rozpaczy rodziny Aleksego oraz jego pogrzebu treść Legendy... zawiera tzw. wątek wędrowny popularność zawdzięcza ona specyficznym elementom biografii świętego, którego kult rozprzestrzeniał się w Europie